Bella Italia

He allemaal,

Hier dan eindelijk een mail uit het beloofde land Italia. Ietwat laat, toegegeven, maar dat had zo z’n redenen: een 33k6 internetverbinding, te veel zon om binnen te gaan zitten typen plus een luiheid waar een doorgewinterde ww’er u tegen zegt. Anyway, het moment is daar. Even nog een aantal opmerkingen voordat je aan het monsterbericht begint. Een van ons twee schrijft het bericht natuurlijk; synchroontikken kunnen we nog steeds niet. Dit keer is de ik dus Paul (geen verrassing, zie schrijfstijl), de volgende keer kan Amy het weer zijn. Verder worden jullie bij elk bericht van mij getrakteerd op wist-je-datjes. Wegens overdonderend succes, waarbij mijn vrinden altijd om nog meer wist-je datjes vroegen uit de USA, is dit element geprolongeerd. Als laatste nog een excuus voor weggevallen letters. Doordat halve pizza’s onder de letters liggen, kan er nog weleens een letter afwezig zijn (de E bv.) Anyway, genoeg gezwetst.
Wist je dat:
- Het cliche van de pittige rijstijl van Italianen niet klopt?
- Dat het namelijk nog veel erger is en dat zij helemaal geschift zijn? (zij rijden namelijk voor blinde bochten over dubbele doorgetrokken strepen en toeteren dan nog ook)(zou een topland voor je zijn Dave)
- Het hier om 12 uur al aperetivo time is, waardoor je het eerste glas wijn om kwart over 12 al weer binnen hebt?
- Dat het daarna heel normaal is om weer te gaan rijden, waardoor onze baas, Gregooorio, zijn rijbewijs en auto kwijt is?
- 33 graden veel te warm is om dit Polenwerk te doen?
- Amy met haar blonde lokken als honderden malen ge‘eyeraped’ is?

Op dinsdagmorgen 3 mei vertrokken Eem en ik richting Winterthur (Zwitserland), waar we bij vrienden (Leon en Alexandra) gezellig konden eten en overnachten. De Ibiza trilde, onder andere door het voor mij vereiste traytje Golden Powers, op zijn grondvesten maar we zijn er heelhuids aangekomen. We hebben daar heerlijk gegeten in een plaatselijke pizzeria, waar we door de gastheer en –dame gerechten met onder andere Bärlauch (knoflook X 100) kregen voorgeschoteld. Na die nacht het huis te hebben vergast zijn we ’s morgens richting Italië gereden. Om een uur of zeven waren we dan eindelijk op plaats van bestemming: via Paganico in Grosseto. Oh nee toch niet, geen bloody winefarm te vinden daar. Na wat rondvraag, waarbij we benadrukten amper Italiaans te spreken, kregen we in lightning speed Italiaans te horen dat we toch echt helemaal verkeerd zaten. We moesten in het dorp Paganico zijn, in de provincie Grosseto (ahaa). We zaten dus in de Amsterdamse straat in bijvoorbeeld Den Haag; we moesten nog een kilometer of 50.
Eindelijk aangekomen in Paganico was het ook nog een heuse speurtocht maar we waren toch nog relatief snel op plaats van bestemming. Het landgoed waar we zouden komen te logeren was (en is nog steeds) adembenemend mooi. Op de foto’s is dat al goed te zien, waardoor een korte beschrijving volstaat. Ruim 11 hectare druifranken en olijfbomen, met bovenop de heuvel twee prachtige gerestaureerde oude huizen. Een prima zwembad, helaas niet groot genoeg om in de Echo te komen, en verder een prima appartementje voor ons twee. We hadden tot mijn genoegen in Grosseto zelf ook al een Lidl gezien dus we wisten al snel wat we het aardig uit konden houden.
Twee dagen na onze aankomst kwam eigenaar Gregorio ( toen nog met rijbewijs)eindelijk terug van zijn verre reizen. Gregorio is echt een typisch Italiaans mannetje (of man, hij is een jaar of 50) in doen en laten; ratelt erop los, lekker vaag in zijn afspraken en bijzonder gastvrij. De cultuurkloof werd gelukkig redelijk overbrugd omdat hij goed Engels spreekt, al is dat wel op een Italiaanse manier. Uitgesproken met de vingers op elkaar en een mond waarmee je een trombone kan bespelen: “Batte, joewe kenne hevve ennie dringks or foehoed joewe laike” (vertaald: but, you can have any drinks or food you like). We kunnen inmiddels zeer goed met hem opschieten.
Voor zaterdag stonden onze eerste werkzaamheden op het programma. We moesten werken van 8-12, 6 dagen in de week. Wat ons te doen stond was het verhogen van een metalen draad bij de wijnranken. Zoals je wellicht weet moet de wijnplant netjes omhoog groeien, maar doet hij dit liever niet. Om een totale anarchie onder de wijnplanten te voorkomen hebben wijnboeren (meestal 3) metalen draden gespannen van paal tot paal. Omdat die planten groeien als kool moet je om de klipklap het draadje verhogen, om te voorkomen dat ze opzij vallen en uiteindelijk dan wel afbreken of nog vervelender, midden in je gezicht belanden (inclusief spinnen en andere fijne beestjes). Op het moment van schrijven zitten we in de vierde week en doen we nog steeds hetzelfde, vandaar de benaming Polenwerk (al vraag ik me of zij dit zouden doen). Het is samen (meestal:)) prima uit te houden, al gaan we morgen op een krantenwijktijd beginnen omdat het rond 10-11 uur al absurd warm is. Een lekker Noordzeewindje zou geen overbodige luxe zijn.
Naast het werk doen we hier eigenlijk nog 3 dingen: steden bezoeken, naast het zwembad liggen en heel veel wijn drinken. Hier zullen we de komende weken nog over schrijven maar nu moet ik stoppen van Eem; het wordt anders veel te lang voor de lezers zegt ze (en heeft ze ook gelijk in).

Bye Bye,

X Eem/Paul

PS. We hebben beiden een Italiaans mobiel nummer. Via www.belbazaar.nl kun je relatief goedkoop naar deze nummers bellen, mocht iemand daar zin in hebben.

Amy: 0039 3384137647
Paul: 0039 3319593608