Napels en Rome

He allemaal,
Dan eindelijk, eindelijk, weer een mail van het stel dat menigeen liever kwijt dan rijk is. Ik (Paul) stel mij inmiddels een Nederland voor waar de treinen stilstaan, de supermarkten verlaten zijn en de Dam definitief territorium geworden is van de duiven, allen door de afwezigheid van een nieuw bericht op onze website. Helaas zal dit allemaal fictie zijn en zal ik jullie niet langer vermoeien met mijn weelderige proza. Voordat ik beschrijf waar naartoe wij erop zijn gegaan (kom Pelle, voor de Jiskefet-fans), natuurlijk weer de wist-je-datjes. Wist je dat:
• Zelfs Antillianen gek (dan wel para) zouden worden van Italianen?
• Dat dit namelijk komt doordat Italianen altijd uren te laat zijn, nog opvliegender kunnen zijn en bij eventuele ruzie niet alleen hun eigen pipa (geweer) meenemen, maar ook nog eens de gehele familie?
• In Napels mensen niet normaal met elkaar praten, maar liever zingen dan wel schreeuwen?
• Napolitaanse pizza’s inderdaad de allerlekkerste op aarde zijn?
• Italiaanse minuten (I) niet hetzelfde zijn als Nederlandse (N)?
• I= N * 4 een goede schatting is?
• Dat je Rome ook crowdsurfend kunt bezichtigen, en dan voornamelijk de op de hoofden van Japanners of Chinezen?

We waren gebleven bij ons vertrek uit Grosseto op 14 juni. Voor veel Noordelijke Italianen houdt het land ongeveer op onder Toscane (zeker onder Rome), en dat werd gedurende onze reis naar Napels wel een beetje duidelijk. Ik maakte toevallig de opmerking dat ik het wegdek nog best aardig vond in Italië, waarna we precies de provincie Lazio binnenreden. Vanuit een prachtige plak asfalt kwamen we terecht op een weg waar ezels hun neus voor op zouden halen. Na 3 uur rondgestuiterd te hebben op de vele stenen kwamen we eindelijk aan in Napels. De TomTom was weer eens kapot dus moesten we old-school navigeren, wat tot (voor velen herkenbare) frustraties leidde. We misten een afslag en kwamen zodoende in een van de mindere wijken, of zeg gerust getto’s, van Napels terecht. De vuilniscrisis, die al sinds 2007 in Napels woekert, was hier duidelijk zichtbaar (zie foto’s); op elke straathoek lag een hoop vuil van een meter of 5. De Napolitanen waren hier duidelijk aan gewend, waardoor ze met speels gemak door de hopen heen liepen of zelf ook nog een duit in het zakje deden door hun vuilniszak erop te gooien. Helaas waren de vuilniszakken niet het enige waar je voor uit moest kijken op straat: het verkeer in de stad was een totale chaos. Als iemand wil weten hoe de wereld eruit zou zien na de Apocalyps (waar dus een paar auto’s gespaard zijn voor de slimme mensen onder ons) dan moet je echt naar Napels gaan. Wetten en (verkeers-)regels bestaan daar namelijk niet, iedereen doet waar hij of zij zin in heeft en de sterkste overwint. Heb je geen voorrang maar wil je toch snel naar het werk? Dan gooi je gewoon je roestbak de rotonde op (stonden er stoplichten dan?) en hoop je op het beste. Thomas Hobbes beschreef ooit al prachtig hoe mensen zonder een staat acteren: a war of all against all. In Napels bestaat dit nog, zeker in het verkeer, dus komt dat zien zou ik zeggen. Nog een laatste opmerking hierover: Amy heeft zeer kundig tussen de auto’s gemanoeuvreerd dus petje af voor haar rijkwaliteiten (die uren Gran Turismo op de Playstation zijn niet voor niets geweest).

Het hostel waar we overnachtten leek in een aggenebbis (prachtig woord) gebouw te zijn, maar het bleek aan de binnenkant heel mooi en schoon. Het hostel werd gerund door een vader en zoon; de laatste (David) heeft voor ons voornamelijk als gids gefungeerd. Dit was echt een geweldige ervaring omdat we zo de stad echt goed konden ontdekken. Ik moet daar wel aan toevoegen dat er in Napels niet heel veel bezienswaardigheden zijn, waardoor David ons voornamelijk vele barretjes en restaurants heeft laten zien. Vooral in de restaurants werd duidelijk dat Napels in Zuid-Italië ligt: zingende en schreeuwende obers, die half dansend het bord op je tafel gooien en tegelijkertijd bekenden op straat groeten. Dit straattheater is eigenlijk de voornaamste reden om naar Napels te gaan, want dat zie je echt nergens. Een andere goede reden is natuurlijk de Napolitaanse pizza, die absoluut de beste is die we ooit geproefd hebben. Door David was ons het beste pizza restaurant van Napels aangeraden, waar je absoluut niet tussen 8 en 11 heen moest gaan omdat het dan te druk was. Wij kwamen natuurlijk om een uur of 9 aan, waardoor de hele straat vol stond met wachtende mensen (minstens 80). Volgens de dame van het restaurant moesten we maar even venti (=20) minuten wachten op een tafel, wat natuurlijk een krappe anderhalf uur werd. Het was echter het wachten zeker waard, want de zeer betaalbare pizza (euro of 5) was echt heerlijk.
Na 5 dagen Napels vertrokken we naar Rome. We zijn in Napels met een aantal Zweden en Canadezen opgetrokken die we ook hier weer tegen zouden komen, dus dat beloofde in ieder geval gezellige reispartners. We stonden op een camping op een kilometer of 5 van het centrum, omdat die veel goedkoper was dan de belachelijk dure hostels in het centrum. De camping was vrij massaal en niet veel bijzonders, maar had wel een zwembad om na een dag Rome in af te koelen. Dit was ook echt nodig want het was echt takkewarm! Ik zou absoluut iedereen afraden om naar Rome te gaan tussen april en oktober: bloedheet en echt heel erg druk. Het mocht verder de pret niet drukken want de stad is echt, zeker voor een geschiedenisgeek, prachtig. Ook ’s nachts is Rome een heel leuke stad, maar helaas voor ons zijn de meeste goede feestjes vanaf juni al naar de kust verplaatst (Ostia en omgeving, 20 km van Rome). Om de verjaardag van een Zweedse vriendin (Sofia) van ons te vieren zijn we daarom naar de studentenwijk Trastevere gegaan, waar je heerlijk van bar naar bar kunt slenteren tussen de vele studenten en toeristen. De cocktail, die meestal voor 80% uit alcohol bestaat, kun je gewoon op straat meenemen dus dat is lekker makkelijk. Verder wil ik nog even vermelden dat wij, zoals het echte Nederlanders betaamt, een dag een fiets hebben gehuurd om Rome te bezichtigen. Vanaf het moment dat mijn kruis het bloedhete zadel raakte voelde ik me toch weer een beetje thuis. Eindelijk weer even op een fiets; ik mis mijn stalen ros (boehoe). Echt een absolute aanrader trouwens voor alle (wel fitte, want Rome heeft heuvels!) mensen: je ziet veel meer en je bent nog sneller ook.
Na Rome gingen we op de 23e dan eindelijk op weg naar onze zomerbestemming Sardinië. We zijn hier nu alweer een week of 5, maar door de bizar slechte internetverbinding en doordat we wel iets beters te doen hebben dan binnen een bericht te gaan zitten tikken;), is dit bericht nogal laat. Een verslag van onze beslommeringen op Sardinië zullen dan ook over een paar weken weer op de site zetten. Iedereen weer bedankt voor het lezen en dank voor alle leuke reacties op facebook e.d.

XX Amy en Paul