Where you from my friend?

Heee allemaal,

Dan eindelijk een mail uit India. Zoals de meesten weten is Amy langer op Sardinie gebleven en ben ik alleen naar India vertrokken, vandaar dat in dit verslag alleen Paul voorkomt:). Amy komt op 5 october naar Delhi dus chances are dat we dan weer samen in de verslagen zullen figureren:).

Ik zal het wederom kort proberen te houden, maar het is zo'n bizarre ervaring dat het moeilijk is daar weinig over te schrijven. Geen wist-je-datjes dit keer (AHHHH) maar een opsomming van wat in onze ogen verkeersovertredingen zouden zijn. Anders gezegd, als Dave (=Oom Agent) hier een dagje zou posten, zou hij zijn bonnenquotum voor het hele jaar binnen hebben. Hij zou kunnen bekeuren voor:

- Je koe op de weg laten staan (50 keer)
- Je hele kudde dieren (koeien, geiten, kippen) op de (snel)weg laten staan (5 keer)
- Keren midden op de snelweg (20 keer)
- Bumperkleven (Ontelbaar)
- Toeteren zonder directe aanleiding (Ontelbaar)
-Rijden zonder helm (Ontelbaar)
- Met z'n drieen op de scooter/motor (Ontelbaar)
- Met z'n vieren op de scooter/motor (50 keer)
- Met z'n vijven op de scooter/motor plus huisdieren(10 keer)

Zo kan ik nog wel even doorgaan en het is dus duidelijk; India is hele andere koek! Maar goed, beginnen bij het begin maar. Ik vertrok maandag 5 september via Eindhoven naar London Stansted, waar iik met de bus naar Heathrow moest. Alles ging van een leien dakje; de buschauffeur vroeg of iemand wist waar dat was en verder zei hij nog dat hij nog nooit zo'n grote wagen bestuurd had, Britse humor blijft leuk. Daarna hele dag op Heathrow gezeten, waar ik totaal gbroken in slaap viel op de bank in een cafe (zwaar afscheidsweekend gehad) en waar ik daarna dus bijna uitgeschopt werd. De vlucht ging allemaal prima en ik he gezellig bier gedronken met een Portugese, die me alvast wegwijs kon maken in India.Zoals al vaker gezegd helpt elk adviesover India helemaal niks en moet je het gewoon ervaren (haat die uitdrukking maar is waar). Eenmaal aangekomen op Mumbai kwam ik bijna het land niet in want ik was opeens een twijfelgeval bij de douane (het lampje bleef maar flikkeren). Na wat vragen over mijn whereabouts, met als hoogtepunt of ik weleens in Belgie geweest was, mocht ik toch gewoon doorlopen. Daarna de taxi naar het toeristendistrict van Mumbai genomen, Colaba, waarvan ik helaas wist dat daar een maand daarvoor nog een bomaanslag geweest was. Ik schrijf dit ook pas nu op want dat scheelt een hoop mensen een hartverzakking.

ZOals iedereen al zegt is Mumbai een spuuglelijke stinkstad, met wat spaarzame leuke dingen om te zien. Ik ben een dag naar de Elephanta caves geweest (World Heritage my friend, yes yes) en dat was zeker de moeite waard. De tempels lagen op een eiland zo'n 9 km vande kust, waar je met een bootje heen moest (zie foto) waar je normaal geen stap op zou durven zetten. Ik werd natuurlijk weer ziek dus heb het uur dat de reis duurde languit op het dek gelegen. De tempels stonden allemaal in het teken va Shiva, de God met de vele armen (wat trouwenseen man is, never knew that). Verder zal ik jullie hier niet mee vermoeien maar het was leuk.

Zoals ik al op FB schreef heb ik op een andere dag ook nog gefigureerd in een heuse Bollywoodfilm. Ik ben ook naar zo'n film hier in de bios geweest (Bodyguard) en die zijn echt te slecht voor woorden. Leuk feitjeis trouwens dat ze hier het volkslied spelen voordat de film begint, waabij iedereen opstaat en meezingt, best bijzonder. Maar goed, ik werd benaderd door iemand in het hotel die 4 white people zocht. Blank ben ik zeker (helemaal in de winter) dus dat kwam mooi uit. We (Oostenrijkse dame en ik) werden met de Riksha, trein en bus naar de studio gebracht. Dit is helaas niet een studio die je voor ogen hebt, maar een crppy 4 hoog gebouw waar het normaal in Nederland in de mindere wijken vuilniszakken regent. We kwamen aan en werden meteen verrot gescholden door de regisseur en zijn bitchy assistente, omdat we verkeerde kleding aanhadden. Het speelde namelijk in NY (de film heet I love (hartje) NY) en we moesten eruit zien alsof we terug kwamenvan een Oud&Nieuw feestje. We stonden in een lift, de hoofdrolspeelster kwam bellend binnen, zei Basstarrrt aan de telefoon, wij geschokt en end scene. Het klinkt heel simpel maar het duurde helaas twee uur. Dit kwam natuurlijk niet door mij (;), alkan ik echt echt niet acteren) maar door het mannetje dat de liftdeuren dicht moest doen. Hij zat bovenin e lift gepropt en moest met de hand de twee deuren langzaam sluiten. DIt lukte elke keer niet synchroon waardoor het 35 takes duurde voordat de scene klaar was. Hierna moesten we nog 7 uur lang on call zijn (= wachten), waarna we onze 500 roepies kregen (=8 euro, yeah!) en weer terug werden gebracht. Een leuke ervaring moet ik zeggn.

Na de paar dagen Mumbai ben ik met de treinnaar Nasik gegaan. De treinreis an sich was echt al eenbelevenis. Totale, maar dan ook echt totale chaos als de trein stopt. Niks eerst eruit dan erin, iedereen propt zich erin en je moet crowdsurfend naar buiten. Ik moet wel zeggen dat dit logisch is in een land met meer dan een miljard inwoners waarbij de staat uierst zwak is. Je krijgt hier niks, je moet dus alles pakken. Zo werkt het hier echtmet alles, dus mensen nemen voorrang in het verkeer of dringen zo intenst ongeneerd voor, bizar! a 5 uur in de trein te hebbn gezeten, waarbij mijn Indiase medereizigers niet konden geloven dat ik toch echt maar vriendin zou hebben (daar heeft een man er al snel 5 of meer), kwam ik eindelijk aan in Nasik. Een stad die niet zo bijzonder is, mar vooral bekend staat om een heilige rivier waar iedereen zijn zonden van zich afwast (zie foto). Verder staat het bekend om de wijnproductie in de omgeving, en ik ben dan ook ee dagj lekker wijn gaan proeven. Hierna ben ik naar Aurangabad gegaan, waar ik helaas zo ziek werd als een hond. Helaas was dit niet weg toen ik mijn 15 uur durende busrit naar Ahmedabad (=richtin Rajahstan) maakte, waardoor dat niet een van mijn meest plezante ritjes was. Het was een sleeperbus zonder toilet, waarbij ik om de klipklap in zijn geheel de lucht in vloog omdat dechauffeur echt reed als een mad man. Bussen tikken hier makkelijk de 100-120 aan, en als je de wegen ziet dan hou je helemaal je hart vast. Ik moest ook nogeens de hele ijd naar het toilet dus dan weet je het wel.

Ahmedaad was niet heel bijzonder, maar ha wel de Ashram waar Ghandi 20 jaar van zijn onafhankelijkheidsstrijd gewoond had. Daarna ben ik doorgereisd naar Udaipur in de provincie Rajahstan, de mooiste en leukste plek waar ik toe nu toe geweest ben. Ik zal hier meer over schrijven in enkele weken, als iedereen misschien weer zo'n l;ang mailkanbehappen.

X Paul