Deel 2 van 2 maanden sneltreinvaart Zuidoost-Azie

Heee allemaal,

Was that fast or what? Nu Eem en ik wat tijd te doden hebben voordat we naar Fiji gaan (arme wereldreizigers) hebben we eindelijk tijd om de reisverslagen te updaten. Verre van iedereen zal alles kunnen lezen maar we hebben nog zo veel maanden voor de boeg dat ik anders weer, net als in San Diego, de laatste verslagen nog moet sturen als we weer thuis zijn.

Ik was gebleven bij ons intense bezoek aan de (voormalig Franse trouwens) stad Phnom Pehn. Een heel triest bezoek dus, maar we werden tijdens onze reis naar de Zuid-Vietnamese stad Ho Chi Minh (Saigon voor de (oudere) Westerlingen) gelukkig alweer wat opgevrolijkt. Zoals in veel landen in Zuidoost-Azie gebruikelijk is wordt van elke busreis een heus karaoke avontuur gemaakt. Zodra de motor start gaat de tv in de bus snoeihard aan en komen er prachtige videoclips met ondertiteling voorbij, waarbij menig busreiziger de zoetsappige maar soms catchy tunes met veel bravoure meezingt. Nu het toch over busreizen gaat moet ik ook andere details nog even melden. Zo praten Aziaten bizaaaaar hard en willen ze nog weleens, trouwens heel logisch tijdens het eten van pittig eten, heel erg smakken en spugen. Verder hebben we de nodige buren gehad die van de busrit van 10 uur de helft zaten te trillen als een rietje, waarna ze na een bezoek aan het toilet opeens weer meer zen waren dan Master Yoga. Volgens een Amerikaan in de bus zitten velen (vooral in Thailand) aan de Yaba, een metamphetamine drug die overal te krijgen valt. Anyway, na zo'n soort rit van 6 uur tussen de Henny Huismans en de Dokter Bibbers kwamen we dus aan in het zuiden van Vietnam.

Voor mij als geschiedenisnerd was ook Vietnam weer heel interessant gezien de Vietnam oorlog. Eem had het met al die geschiedenisavonturen wel even gezien (en dag en nacht op elkaars lip is ook wat veel, zeker met mij) en ging dan ook na een dag Ho Chi Minh richting het noorden, om precies te Mui Ne, om daar te leren surfen. Achteraf een prachtige ervaring waar ze beter zelf over kan vertellen, maar it involved een gebroken board en een droogtrommel dus zegt wel genoeg. Ik bleef dus nog wat langer in Ho Chi Minh omdat ik nog naar een aantal musea wilde en de Ku Chi tunnels wilden bezichtigen. De museau waren prachtig; vooral het museum of War Crimes was echt heel interessant. Dit niet erg objectieve museum (ik sta verre achter de inval van de VS maar niet elke Amerikaan was een tiran en niet elke Vietnamees een ' loving patriotic warrior' ) was gevuld met duizenden prachtige foto's van de oorlog in de jaren '60 en '70. Er was een hele verdieping gewijd aan de effecten van agent Orange, de codenaam die gebruikt werd voor de Napalm (ontbladeringsmiddel) dat de Amerikanen gebruikten om de Viet Cong beter zichtbaar te maken. Echt verschrikkelijke foto's van verminkte mensen, en het meest trieste was dat zelfs 40 jaar na dato nog kinderen worden geboren met een afwijking.

Na deze wederom (!) trieste middag ben ik de volgende dag met een tourbus naar de Ku Chi tunnels van de Viet Cong geweest. We hadden echt een prachtige gids die ons voornamelijk maande om dichtbij te blijven, want all white peoples lijken namelijk op elkaar:). De Ku Chi tunnels waren echt heel bizar om te zien, vooral om te bedenken dat er jaren lang honderden mensen (ook families e.d.) gewoond hebben in een tunnelcomplex. De tunnels waren ongeveer 20 bij 30 cm en ik paste er na mijn 6 weken India ter nauwernood in. De Amerikanen gebruikten dan ook voornamelijk de kleine Mexicanen om de VC hier te bestrijden, die weer door Vietnamezen Tunnel Rats werden genoemd. Voor een histroy buff erg interessant allemaal dus.

Na de paar dagen Ho Chi Minh ben ik met de bus naar het hoger gelegen Dalat gegaan, waar ik op 1500M eindelijk weer eens een dag in hetzelfde shirt kon verblijven. Heel Azie was zoo tropisch en takkewarm, maar hier was het eindelijk een mooie Nederlandse lentedag met een graad of 17. Na een paar dagen hier te hebben gespendeerd ben ik verder naar het noorden gegaan, naar de kustplaat Nah Trang om precies te zijn. Daar kon ik om 3 uur 's nachts (verdomde bustijden) mijn geliefde Scheveningse schone weer in de armen sluiten en zijn wij samen verder gaan reizen.

Zo, dat was het weer voor vandaag. Een dezer dagen weer een nieuwe update so just keep reading (en ja, we kenne gewoon geen normal nedurlens meer proaten).

Liefs, Eem & Paul