Brisbane to Broken Hill

De eerste stop na ons vertrek uit Noosa was The Australian Zoo, home of the crocodile hunter!Doordat hij er niet meer is, gedood door een pijlstaartrog (zie briljante aflevering South Park), is dit park een grote ode aan hem geworden. Toch was het erg leuk, met de flashy krokodillenshows en fluffy koala's. Hierna zijn we doorgereden naar Brisbane, een miljoenenstad in het zuiden van Queensland. Een leuke mix van oud en nieuw, en voor een Australische stad lang niet gek:). Hier hebben we een leuke wandeltocht gedaan en wat musea bezocht, waarna we overnacht hebben bij een stel dat we haddn leren kennen in Noosa. Ietwat wollig en apart maar echt superaardig, en zo stonden we met onze van in suburbia van Brisbane. Het was trouwens nog geluk dat we hier konden komen omdat door alle regen veel wegen onder water stonden. Na een leuke avond zijn we de dag erna doorgetrokken naar Byron Bay, home of the hippies!

Byron was ooit zomaar een slaapstadje aan de oostkust, maar werd in de jaren 60 overgenomen door hippies en ander flowerpower volk. Niet lang daarna kwam ook de commercie buurten en dat zorgt er nu voor dat het nog een leuk stadje is, alleen ietwat te toeristisch. Verder is het ook nog een surfer's paradise, doordat je vanaf de kaap helemaal naar het strand kan surfen, honderden meters verderop. Dit was echt heel cool om te zien, en ook wij hebben hier een paar dagen wat
pogingen gewaagd. Eem heeft een dag les genomen, waarna we samen lekker zijn gaan oefenen. Euforie en frustratie wisselden elkaar in hoog tempo af en na een paar dagen hebben we ons board weer aan de wilgen gehangen. Op naar de outback!

Na Byron Bay zijn we via Coffs (ughugh, zoo slecht:) Harbour het binnenland ingereden. We hadden
het wel gezien met alle 20-jarige zuipende backpackers, iets wat wij dan ook een paar jaar geleden nooit gedaan zouden hebben;). We begonnen aan de Waterfall Way, een mooie slinger route de bergen in, met idd, verrassend, een hoop mooie watervallen. Na een paar dagen binnenland merkten we al het verschil met de flashy (half Californische) East Coast. Hier scheurden de grote 8 cilinder (of zoiets) bakken en regeerde de country muziek. Zo kwamen we aan in Tamworth, de country capital van Australie. Leuke cafés, schuren en heeeel veel foute kledingzaken. Verder was dit ook nog een goudzoekersgbied (waarom zou je hier anders ooit met je paard heen zijn gegaan) dus dat was ook leuk om te zien.
Hierna trokken we door naar Broken Hill, ons eindstation in de outback. We hielden trouwens ook elke keer het weer bericht in de gaten, want voor de veranderding was heel de strook boven onze route compleet volgelopen. Na 15 jaar complete droogte hadden deze gebieden opeens 2 jaar op rij record floods, heel fijn dus allemaal. Alle locals verzekerden ons echter dat we veilig zaten, want dat water zou pas over een paar weken naar beneden
komen en de boel blank zetten. Wij waren dan al weg, maar de bewoners zouden wegstromen. Die wisten dit dus van tevoren, heel surrealistisch allemaal. Voor iemand die in
NL opgegroeid is was dit niet helemaal te begrijpen...
Op de weg naar Broken Hill kwamen we nog door allemaal vage plaatsjes, zoals Dorrigo en Cobar, waarvan de bevolking duidelijk anders was dan elders. Het leek wel of je terug in de tijd ging, qua huizen, kleding en vooral kapsels. Permanentjes en Dolly Parton-achtige vrouwen, blafmatten Mitch Buchanon (Knight Rider)-achtige mannen. Toen we in de shopping mall ook nog the Final Countdown door de speakers hoorden was het feest helemaal compleet.

Net voor Broken Hill werd het nog iets erger, omdat we door het dorpje Wilcannia moesten. Dit kleine dorpje had een monopoly op benzine in een omtrek van 400 km, maar toch werd ons door iedereen geadviseerd hier niet te stoppen. 99% van de bevolking bestond hier uit aboriginals, waar natuurlijk in principe niks mis mee is maar in de praktijk vaak wel. Zij zorgen helaas voor veel overlast, waardoor de politie in Wilcannia zelfs grote hekken om het bureau heeft gezet. De aanwezigheid van deze aboriginals, net als in Cairns, roept soms irritatie maar ook vaak heel veel medelijden op. Het gros van deze minderheid, de oorspronkelijke bewoners van het continent, kan niet goed omgaan met de moderne maatschappij en al zijn vices. Zo komt het dus vaak voor dat 10 uur 's morgens er al groepen dronken dan wel gedrogeerde aboriginals schreeuwend over straat lopen, om vervolgens met harde hand door politie te worden verwijderd. Zonder te stellen dat zij zelf geen verantwoordelijkheid hebben, zie je hier wel de destructieve krachten van de moderne maatschappij in al haar glorie. Heel triest dus.

Na snel door Wilcannia te zijn gereden, dat idd een spookstad met dichte luiken en een absurd hoge bezineprijs was, hadden we nog een goede 200 km voor de boeg. Geen levende ziel op de weg en alleen af en toe een groep emoes in de boesboes:). Hier was het ons dan ook om te doen; weg van de drukte. Voor een Nederlander was dit trouwens helemaal bizar; uren rijden
en echt niemand tegen komen!
Eenmaal in Broken Hill aangekomen zijn we gaan overnachten op een rest area zowat op de snelweg, waarna we de volgende dag een mijntour gingen doen. In Broken Hill was ooit ook veel goud en vooral zilver aanwezig. Nu is de mijnindustrie nog steeds aanwezig met de delving naar koper en zink. Dit is eigenlijk best bizar om te zien omdat de mijnen in Nederland eigenlijk al tijden tot het verleden behoren. Limburg staat al decennia lang droog, en in Australie is de industrie nog steeds gigantisch. De meeste verkoop gaat trouwens naar China, wat voor een hoop onrust zorgt hier in de pacific, maar dat terzijde.
De mijntour die we deden was echtgeweldig. De tour werd gegeven door een oude baas, die alle oude gebruiken in ere hield. Vrouwen waren 'cookies', mannn waren 'bosses' en wij samen vooral 'Dutchies'. Tijdens de tocht ondergronds kreeg je toch verdomd veel respect voor de vroegere mijnwerkers. Wat een smalle doorgangen en putten, zelfs voor ons al laafjes. We zijn later ook nog naar een monument geweest waar de vele (900 ong.) gestorven mijnwerkers werden geëerd. Het was echt bizar om van allen de doodsoorzaak te lezen:'fell down shaft', 'caught in explosion' etc.

Na de mijntour zijn we nog naar een kantoor van de Flying Doctors geweest. We zijn net nog net oud genoeg om een van de vele herhalingen van de serie op RTL 5 te hebben gezien, net voor The Dukes of Hazard, dus dit was ook voor ons erg interessant. We konden de vliegtuigen bekijken en de vele historische items bezichtigen, leuk voor de history geek. Ze zijn trouwrns nog steeds erg actief dus als er nu ergens 1000 km landinwaarts een boer zijn eigen been eraf schiet, dan komt het vliegtuig hem halen:).

Zo, dit was inhaalslag numero zoveel, op naar de volgende.

Liefs