Broken Hill naar Melbourne

AS. Mocht er Smile achter een woord staan, dan hoort daar dus een smiley te staan.:-)

Vanaf Broken Hill gingen we weer zuidwaarts, met als eerste stop Mungo National Park. Dit park beslaat honderden vierkante kilometers aan voor de aboriginals heilige grond. Het meest indrukwekkend waren de gigantische duinen, die wij natuurlijk al wel een beetje kennen maar hier zonder zee erachter nog steeds erg imposant waren. Het park moest trouwens ook wel mooi zijn omdat we er 3 uur hadden gedaan om er te komen, en dan ook weer 3 om er weg te komen natuurlijk. Ons oude barrel had de vering van een Dr. Martin en de 60 KM lange weg was niet geasfalteerd, waardoor we 20KM PU konden rijden. Jep, reken dat maar eens na, boehoe!
Nadat ik eindelijk weer het asfalt van
de Silver Highway kon kussen zijn wij verder gereden naar het zuiden. Zo kwamen we eerst door Mildura, een plaats aan de Murray rivier. We hbben overnacht aan deze rivier, waar we door locals op een nieuwe geïntroduceerde plaag werden gewezen: de karper. Ze komen hier niet meer vanaf en het is zelfs verboden ze terug te gooien, waardoor de oever van de Murray bezaaid is met dode vissen,jamjam:). We hadden hier nog wat tijd over en besloten na het advies van een local een dag druiven te gaan plukken. Je zou wel 2-300 emmers pp per dag kunnen plukken, goed voor 150€ pp, niet slecht. Het werd echter na 8 uur hard ploeteren 200 met z'n tweeën, na tax een prachtige 40€ per persoon. Dit was een duidelijk geval van 'naai de backpackers', en toen we dit duidelijk maakten aan de kleine Italiaanse eigenaar Tony kregen we natuurlijk zware ruzie. Een dag was dus meer dan voldoende, wel weer mooie ervaring...
Hierna zijn we afgereisd naar lake Laschelles, wat echt een stuk tropischer klinkt dan het is:). Hier kondn we wel op een community owned camping aan het meer staan, zo goed als voor gratisch:). De publieke voorzieningen in Australie zijn trouwens
sowieso echt super goed, dus dat maakte het voor ons een stuk makkelijker. Hier hebben we ook nog 2 avonden met lokale superboeren doorgebracht, die normaal hun tijd doden met het vangen van/dan wel schieten op giftige slangen, kangaroes en struisvogels. Echte cowboys, die ondanks hun jonge tienerleeftijd al het nodige hadden meegemaakt. 1 ervan had zelfs een vader levenslang in de gevangenis omdat hij een paar mensen had 'omgelegd'. Erg triest en helaas
geen uitzondering in de vele arme dorpen in de Outback.
Hierna zijn we doorgereden naar The Great Ocean Road, een strook asfalt aan de zuidkust van ongeveer 150km, die langs vele mooie rotsformaties gaat. Veel van deze rotsen waren idd zeer indrukwekkend om te zien, waaronder de 12 apostles en de London bridge. Van deze laatste was helaas de brug naar het vaste land een paar jaar geleden ingestort, waardoor de twee personen op de rots met de heli gered moesten worden. Ander leuk feitje was dat een paar maanden daarvoor een autoreclame op de brug was opgenomen. Je zal er maar hebben gezeten in je 4WD. Daar kan die denk ik niet tegen op.
Naast de rotsen had de GOR ook nog een andere grote trekpleister: koala's. Op een van de weggetjes waren hele kolonies van deze pluizenbollen en het was echt heel grappig om ze in het echt te zien. We hebben er zowaar een paar wakker gezien, wat gezien hun nachtrust van 20 uur per dag al een feest op zich was. Sommige hingen echt met al hun fur over de boomstronk, alsof ze echt de grootste kater van hun leven hadden. Ook hebben we nog een moeder met haar jong gezien, echt heel schattig.
Na maar net ontsnapt te zijn aan de Japanse invasie van de Great Ocean Road zijn we naar Melbourne gereden. We hadden de tip gekregen om bij de truckers parkeerplaats net buiten Melbourne te slapen en dan met het openbaar vervoer de stad zelf in te gaan. Aangezien we, noodgedwongen natuurlijk, echt een stel sloebers zijn hebben we dus 4 nachten tussen de vrachtwagenchauffeurs geslapen. Onze kleine waggie tussen de grote jongens, best wel stoer van hem. Verder heb ik nog van de chauffeurs geleerd hoe compression braking werkt, hun wagens 18(!) versnellingen hebben en zij op 32 wielen maar 1 reservewiel hebben:). Very interesting!
Melbourne was in een woord heel erg geweldig;). De eerste stad in Australie die echt de moeite waard was. Het komt in onze ogen nog steeds niet in de buurt van de mooie Europese steden, maar hier was tenminste een echt centrum dat nog zelfs aan te lopen was ook. Hier hebben we eerst een dag gespendeerd in het Melbourne Museum, een prachtig gebouw met een bizar en misschien zelfs wel te grote collectie. Natuur, cultuur, geschiedenis; de hele mikmak kwam voorbij. Het leukste was nog de afdeling over Phar Lap, een racepaard dat echt reusachtig was. Het paard was zelfs opgezet en stond pontificaal in het museum. Het is trouwens zo belangrijk voorde Australiers omdat dit paard, dat eigenlijk te groot was om te racen, alles had gewonnen wat er te winnen viel. Daarna is hij verkocht aan Amerikanen, won daar ook alles en legde toen opeens het loodje. Doordat er bepaalde stoffen in zijn bloed zijn gevonden betichtten Australiers de Yankees van foul play. Conspiracy theories te over dus.
De dag daarna zijn we naar een toernooi van Australian Football geweest in het heuse Etihad Stadium. Is het voetbal?Is het rugby?Is het American Football? 3 x nee en dus ook van alles wat. Je mag schieten, maar er wordt vooral geworpen. Alleen achterwaarts gooien, maar je mag de bal ook voorwaarts met je duim stompen. Heel wazig allemaal maar wel echt geweldig om te zien. Het leukste detail was nog dat er bij geen enkele beslissing van de scheidsrechter geprotesteerd werd. Ook geen Schwalbes, fluitconcerten en spreekkoren. Behoorlijk verschil met voetbal dus. Nette Australiers (maar wel bikkelhard!).
Op zaterdagavod zijn we naar een openlucht concert van de Melbourne Symphony Orchestra geweest. De Latin versie van de 4 seizoenen, onder het genot van wijn in de ondergaande zon, was echt heel bijzonder. Op zondag hebben we nog wat gelezen en op maandag waren we uitgenodigd in het steak restaurant van een vriend van mij. Hier in Restaurant Vlado's hebben we een van de beste steaks ooit gegeten. De maaltijd was complimentary, een euphemisme voor free, waardoor we ons eerst wat opgelaten voelden.We kregen heerlijk vlees vooraf, een fles wijn en daarna een zalig stuk vlees van bijna een halve kilo. Na een leuk gesprek met de eigenaar zijn we daarna naar buiten gerold. Het zou trouwens nog heeeel lang duren voordat het vlees de andere kant zou bereiken. Na maanden veredeld vegetarisch eten houdt het lichaam niet zo veel meer van vlees:). Maar goed, genoeg details. Wij vertrokken dus richting Sydney, maar daarover volgende keer meer.
Bedankt weer voor het lezen kinders.
Liefs, Amy & Paul