10 turbulente dagen op Fiji

Hee allemaal,
En zo zaten we op de vroege vrijdagochtend in het vliegtuig naar Fiji. Het leuke van zo’n wereldreis is dat je met vliegmaatschappijen vliegt waar je nog nooit mee gevlogen hebt, zoals dit keer Air Pacific. Het leuke van deze vlucht was dat je door lekkere Fijiaanse klanken in de mood werd gebracht voor je verblijf in het stukje paradijs. Stel je een soort Hawaii muziek voor (ligt er ook maar een paar uurtjes vandaan) en je kunt je voorstellen hoe wij aankwamen op het vliegveld van Nadi (spreek uit Nandi, raadselachtig). Relaxed dus:)
We hadden maar een dag of 10 voor heel Fiji dus Eem en ik hadden besloten enkel het hoofdeiland te bezoeken: Viti Levu. Zeker niet het mooiste van Fiji, wat verder nog uit honderden Bounty-eilanden bestaat (een heet letterlijk zo), maar nog steeds prachtig en goed (koop) te bereizen. We kwamen nog vroeg aan en konden zo even rustig onze accommodatie uit gaan zoeken. De tientallen ‘touts’, die we nog kenden uit Azië, beloofden ons allen het beste transport en de beste hotels. Hier hadden we geen zin in en besloten lekker voor 2 Fijiaanse Dollars (=1Euro) een lokale bus te nemen naar het dichtstbijzijnde strand. Dit was echt weer wat we nodig hadden op onze reis: een echt andere cultuur. De lokale bus was echt in bizar slechte staat, zonder ramen en iedereen lekker op elkaar gepakt. Iedereen lachte heel vriendelijk en sommigen zelfs keihard: de typische Fijiaanse lach zoals wij later zouden ontdekken. Daarnaast stond de radio nog snoeihard aan met bompende beats dus met een lach op ons gezicht werden we naar een halte dichtbij het strand getransporteerd. Dichtbij dan wel snel is op Fiji, net als in Italië, een zeer rekbaar begrip trouwens. Vanaf de halte was het 3 KM lopen, met zware backpack om en in 35 graden (12 uur ’s middags!), naar het strand. Het zweet stond dus weer ouderwets in de bilnaad maar na een goede 45 min zwoegen kwamen we eindelijk aan bij het Bamboo resort. Pffff…
Bamboo resorts was een van de weinige hotels aan de kust van Nadi. Zoals al gezegd is het hoofdeiland relatief impopulair, en zeker het strand van Nadi verdient niet de schoonheidsprijs. Heel kort en vooral de zee is bizar warm. Wij konden de geothermische bladiebladie reden niet verzinnen maar het water was hier echt veel warmer dan bij de andere resorts. Verder was het verblijf hier echt geweldig. Bamboo was trouwens meer een soort hotel met een gebouwtje waar de dorms in zaten. Verder nog een restaurant vermomd als hutje en een beachvolleybal veld. Het geheel werd gecomplementeerd door een klein hutje waar de lokale mannen elke avond tijdens een ritueel liters kava dronken. Deze grijs-beige drank wordt gemaakt van de kava wortel, en je kunt na grote hoeveelheden goed stoned worden. We hebben hier een avond lekker als jonge woudlopers zitten zingen en zitten drinken; echt stoned werden we er niet van want wij kregen dan ook de mickey mouse bakjes. De grote jongens, en dat zijn Fijiaanse mannen en vrouwen ook letterlijk, namen halve liters tegelijk en waren idd een beetje te chill soms. Het was wel supergezellig en we waren nu al zeer gecharmeerd van de lokale inwoners!
Na Bamboo zijn Eem en ik allebei naar een ander hotel aan de Coral Coast gegaan. Na weer 3 maanden op elkaars lip waren een paar vrije dagen wel weer even goed. Na 2 dagen werden de smsjes echter alweer zo talrijk dat zij naar mijn resort kwam. Dit laatste was trouwens Uprising resort, en dat was wel een hotel wat je je bij die naam voor stelt. Zwembad bar, palmboompjes en een leuk restaurant. We zijn op dit vlak echter verwend geraakt, want ik weet zeker dat ik er na een paar maanden NL nog meer van zou genieten. Na ons verblijf trokken wij door richting Suva, de hoofdstad van Fiji. Volgens velen een shithole; volgens ons fantastisch! Een lekkere grote chaos, waar de lokale bussen over de straat stuiteren en iedereen door elkaar schreeuwt. We hebben hier wat over de markt gelopen, beetje geshopt en vervolgens nog naar de bios geweest. Aangezien ruim 40% van de bevolking oorspronkelijk uit India komt was ook hier de Bollywood industrie alive and kicking. Helaas hadden ze de film waar ik mijn acteertalent in had geshowd niet , maar Agent Vinod was een leuke vervanger. James Bond meats Indiase Steven Seagall, en dat volgens Bollywood recept ruim 3 uur lang. We hebben de helft uitgezeten en konden het einde wel raden; wel een leuke ervaring weer! Last but not least zijn we hier naar de kapper geweest. Ik ging weer naar een Indiase Samurai kapper, die voor 1.5 Euro mijn haar gekortwiekt heeft in een recordtijd van 3 minuten. Eem deed er een uur of 3 over, en was weer eens als de dood dat het haar er roze uit zou komen. Dat was gelukkig niet het geval en zo waren we weer helemaal fris en fruitig!
Op donderdag wilden we doorreizen via de noordkant terug naar Nadi. We waren ongeveer halverwege het eiland (tegen de klok in) en moesten dan wel erg haasten om terug te komen. De wegen in het noorden waren namelijk stukken slechter en er was nog minder te beleven ook. Daarom besloten we maar om via het zuiden weer terug richting Nadi te gaan, wat achteraf echt een gouden beslissing is geweest. Zo kwamen we dus weer aan in het Beachhouse, een hotel waar Eem al eerder gezeten had. Dit zou de plaats worden waar ik haar ten huwelijk zou vragen, achteraf gezien was de timing helemaal perfect!
We kwamen aan aan het einde van donderdagmiddag en ik moest me dan ook verdomde haasten om het voor zonsondergang rond te krijgen. Als je dag en nacht op elkaars lip zit is een verrassing bijna onmogelijk te regelen; het feit dat ik de champagne al gekocht had zonder haar medeweten mag een heus mysterie worden genoemd. Eem zat lekker te cyberen en ik had nou juist die computer nodig: ik moest namelijk Loek nog om haar hand vragen. Deels ouderwets en deels modern met Skype, maar ik vond het de juiste manier en zodoende zou hij (en wrs Wilma ook meteen, al kreeg ik die via Skype natuurlijk bijna niet weg) ook als eerste weten. Nadat nuchtere Loek zijn zegen had gegeven, zolang ik goed voor haar zou zorgen natuurlijk, kon ik met een gerust hart door met het plannen. De fakkels waren geregeld en ik had ook Eem om voor haar mysterieuze redenen onder de douche geskupt. Dit laatste had ik gedaan omdat ik anders mijn hele leven naar mijn hoofd had gekregen dat ik haar ten huwelijk had gevraagd terwijl ze nog geeneens lekker gedoucht was. Leer mij mijn kleine dame kennen:).
Anyway, rond half 7 ’s avonds mocht ik het eindelijk vragen op mijn kleedje op het strand. Oh nee toch niet, want ze wilde eerst nog een foto. Deze foto staat ook op FB en is wrs mijn meest nerveuze foto aller tijden. Hilariteit alom maar goed, het zij zo:). Daarna ging ik op 1 knie en kreeg ik ook nog naar mijn hoofd ‘wat ik in hemelsnaam ging doen joh!”. Daarna gelukkig niks dan liefde, ze zei gelukkig ja en zodoende kon ik het armbandje dat zij in Suva te duur had gevonden om haar arm schuiven. Geen verlovingsring want dat had voor beiden geen prioriteit en besides, in Zuid-Amerika weten ze met een mooie ring wel raad in de bus. (tjak:)!) Daarna hebben we nog genoten op het strand en onze verlovingsnacht in een stapelbed met bedbugs gespendeerd, hoe romantisch…
Onze gezelligheid op het strand zou het laatste blijken te zijn wat we zonder stress en regen op Fiji konden doen. Diezelfde avond ging het stortregenen en het hield niet meer op. Gezien onze geschiedenis kregen we al een naar voorgevoel maar we dachten dat het wel mee zou vallen. Op vrijdag bleef het hozen en ging de stroom uit. Geen vervoer meer naar Nadi en alle wegen waren gesloten. Wij zouden pas maandag vliegen maar werden al weer wat banger. Here we go again!
Op zaterdagochtend kregen we het slechte nieuws dat er een typhoon over Fiji was gegaan. Nadi zou in puin liggen, landverschuivingen hadden wegen onbegaanbaar gemaakt en er was dus geen doorkomen aan naar Nadi. Diezelfde ochtend was een chauffeur zo gek om het toch te gaan proberen, samen met een zwikje doorweekte backpackers, waaronder wij dus. Alle verhalen die we hadden gehoord waren waar: bruggen onder een meter water waar wij net doorheen konden, bruggen weggeslagen waardoor we moesten wachten op de graafmachines en zelfs hele wegen weg waardoor we over de overgebleven buizen naar de overkant moesten lopen. Dit laatste was in Nadi en wat we daar zagen konden we maar amper geloven. Alles buiten de stad stond blank, waardoor mensen op hun bankstel op hun dak zaten. In de stad zelf, die trouwens op een kruising van twee rivieren én de zee ligt, was alles verwoest. Het water had tot twee meter gestaan waardoor alle huizen en winkels in puin lagen. Het eiland was trouwens net hersteld van een typhoon in januari dus dit was zo triest voor de bevolking!
Eenmaal in Nadi kregen we een lift van twee mannen van de Lions club. Zij waren de hele dag al mensen aan het redden en we konden ze dan ook niet genoeg bedanken. Het viel ons trouwens sowieso op dat mensen bleven lachen en vooral zooo aardig bleven. Toen we aankwamen bij Bamboo zat dit helaas vol, maar ze maakten een plekje voor ons op de bank in de woonkamer. Echt geweldig! Het was nu zondagochtend en ondanks het feit dat onze vlucht pas maandag ging zijn wij toch al naar het vliegveld gegaan. We moesten echt een vlucht hebben omdat we op maandag een aansluitende vlucht van Auckland op het noordereiland van Nieuw-Zeeland naar Christchurch op het zuidereiland hadden. Na uren wachten kregen we te horen dat alle vluchten geannuleerd waren en dat er echt niet meer gevlogen werd die dag. Veel mensen gingen naar hun hotels maar wij besloten toch maar te blijven hangen. We hebben inmiddels geleerd om in de buurt te blijven want je weet nooit wat er gebeurt. Het was trouwens relatief rustig omdat de meeste mensen het vliegveld niet hadden kunnen bereiken. Wij hielden ons verhaal, voor ons best heftig en heroïsch, maar voor ons omdat sommige mensen al 2 dagen op het vliegveld vast zaten. Andere waren voor duizenden euro’s per helikopter naar het vliegveld gekomen, echt bizar!
Aan het begin van de avond bleek er toch opeens een vlucht richting Auckland te gaan en het werden opeens de doldwaze dagen op Nadi Airport. Na een hoop geduw en getrek, waarbij Eem als volleerd en rechtvaardig arbiter iedere aanval afsloeg, waren we eindelijk door een douane in het bezit van een ticket. Na een paar uur wachten kwam de crew door de gate lopen, waarbij ze onder staande ovatie (heel surrealistisch allemaal) de slurf ingingen:). Een halfuur later vertrokken we en hadden we een prachtige maar ook zeer turbulente tijd op Fiji gehad. Nu gelukkig veilig, op naar het land van de Kiwi’s.
Dit was het even voor nu, dank voor het lezen!
Liefs, Eem & Paul