De rest van kiwiland

Na weer een dagje toeren kwamen we weer bij de kust aan. We zijn eerst naar Oamaru en Moeraki gegaan, waar zeeleeuwen in het wild te bekijken waren. Het was echt heel droog om deze dieren in het wild te zien, zeker van zo dichtbij. Toen Eem trouwens voor de foto op een meter of 3 kwam konden de dikzakken het niet meer waarderen; ze wist niet hoe snel ze weer omhoog moest klimmen:-). Hierna zijn we verder de oostkust afgezakt richting Dunedin en het natuurgebied the Catlins, waar nogal veel Schotten heen zijn geëmigreerd dus vandaar alle rare plaatsnamen (alsof de Maori namen niet genoeg zijn). Hier hebben we met heeeel veel geduld een paar pinguïns kunnen spotten, maar de wachttijd was het meer dan waard. Om een uur of 5 ’s middags, wanneer de pinguïns terug komen van het vissen in de koudere wateren, komen ze een voor een weer het strand op huppelen. Dit is echt heel leuk om te zien; vooral hun sprongen met 2 pootjes tegelijk zijn erg grappig. Verder was het interessant dat ze echt bizar kunnen duiken; de keizerpinguin (niet hier te zien) kan zelfs tot 535 meter diepte. Impressive huh? Nu zal Midas Dekkers weer ophouden en gaat het verhaal weer verder.

Na de oostkant werd het tijd om ons richting het westen te begeven. De eerste stop, na weer een zeer lange toertocht, werd Milford Sound. Een prachtig natuurgebied dat lijkt op Noorse Fjorden en het Vietnamese Halong Bay. We hebben eerst weer op een hele basic camping gecampeerd (een gratis DOC) voordat we de helletocht naar de westkust gingen maken. Het is namelijk geen doorgaande weg dus de 150 km die je er slingerdeslang heen rijdt (=uur of 3) moet je ook weer terug. Men wil een tunnel aanleggen vanaf Milford richting Queenstown maar de bevolking staat daar enigszins terecht voor op de barricades. Men is bang dat de tunnel in handen komt van buitenlandse investeerders, waardoor ze hun woongebied niet meer terug zouden krijgen. Het gerucht gaat, net als bij veel grote deals in Nieuw-Zeeland en Australie, dat de Chinezen het stuk land willen kopen. The Chinese are coming my friends….

Na onze tour naar Milford zijn we dus met een takkeomweg richting Queenstown gereden. De thrillcapital van Nieuw-Zeeland staat vol met speedboten, catapults, bungeejumps, zipplines, parasailingen/-gliding/-chutespringen en wat dies meer zij. Aangezien wij pas wilden gaan parachutespringen in Taupo en we geen dukati’’s hadden hebben we het er maar rustig aan gedaan. Mooi gekampeerd aan (weer!) een mooi meer en daarna een stukje terug gereden om eens lekker een ‘balletje te gaan slaan’. In Kingstown hebben Eem en ik voor 10$ totaal een hele ronde kunnen lopen op een prachtige golfbaan. Compleet met slechte set en golfballen met Homer Simpson erop hebben we de baan onveilig gemaakt. Alle ballen vlogen de bosjes in maar het was bijzonder kostelijk :-)

Na Kingston zijn we doorgereden over de bergen richting de westkust (once again, kijk maar even op de kaart). Eerst nog op een gratis rest-stop in een dodemansbocht gekampeerd, zowat op de snelweg, en daarna de bergen ingereden met onze botsauto met 2 PK-automaat. We belandden aan de westkust op een mooie camping, waar we voor het eerst aanraking kwamen met sandflies, aaaaahhhhhhhhhh teringbeestjes! Maar goed daarna een wandeling gemaakt op de zeer mooie Fox Glacier op ongeveer de helft van de westkust. Daarna hadden we gepland om de Frans Jozef met een tour te bezoeken a 150$. Dit bleek door retreating ice (global warming?) niet meer mogelijk en zodoende moesten we met de heli naar hoger gelegen gebieden a 400$ (320 euro) of niet gaan. Dit werd het laatste want OMG wat een geld voor een kort tochtje! Na de glaciers zijn we richting het noorden van het Zuidereiland gereden, naar het wijngebied Marlborough. Onderweg naar dit stukje paradijs nog lekker pannenkoeken van Eem gegeten, jamjam!! In Blenheim (spreek uit Blenum) hebben we heerlijk 4 dagen vertoefd, zalig! Prachtige wijntour gedaan op Auntsfield Estate, dit was tevens de oudste wijngaard van het gebied. Dit lag aan de voet aan de heuvels van de vallei; bizar mooi! Verder nog de heerlijke Sauvignon Blanc van het bekende Cloudy Bay gedronken! Hierna de vroege ferry gepakt van Picton naar Wellington. Die laatste stad zou zeer leuk zijn maar we zijn hier voorbij gesjeesd. We reden door omdat we (vooral ik) geen zin hadden in weer een stad met parkeerproblemen/mensen om je heen/hoge prijzen/lastig camping vinden etc. In plaats daarvan zijn we in twee dagen doorgereden naar de Tongariro Crossing. Dit was een bizar coole daywalk over vulkanisch gebied; tevens filmlocatie van Mount Doom van Lord of the Rings. Helaas was het slecht weer, al helemaal op de piek van 2200m., waardoor we doorgereden zijn richting Taupo (aan het gelijknamige meer). Hier streken wij voornamelijk neer om parachute te springen, in de thrillcapital van het noordereiland. Hier wilden we dus ook wachten op blauwe hemel en gelukkig was dat allemaal voorspeld. Zodoende zette the Indian Summer na een paar slechte dagen door, wat een geluk! In Taupo hadden we de luxe om op een gratis public campsite, Reid’s Farm, te wachten op de ideale dag om met onze gekke harses uit een vliegtuig te gaan springen. Tijdens deze zalige dagen hebben we lekker gelezen, wijn gedronken, gegolfd en last but not least gechille-chille-chilled in het gloeiend hete natuurlijke bubbelbad. Aangezien het een vulkanisch gebied is zit het vol met thermal springs, saaaaaaaaaaa! Hier dus elke dag uitgerust van het niksen: you should try it! Het was trouwens dubbel lekker omdat het echt heel erg koud was in de ongeisoleerde van. Om de kou tegen te gaan hadden we pyjama, trui, skisokken, muts aan/op. Brrrrrr! Het zou echter nog erger worden…

Na 4 dagen het lokale informatiecentrum te hebben gestalked was het zo ver: het was SKYDIVEWEER! Vooral ik had een kleine poepbroek en Eem was helemaal Zen. Na het Emile Ratelband marketingpraatje te hebben weerstaan (nee, alleen de goedkoopste sprong en geen foto’s/video’s/happy ends) was het tijd om het koekblik in te gaan. Pappie had natuurlijk weer de meest cynische instructor (verdien ik ook) dus na grapjes als “I hope I packed it all right” zat mijn broek goed vol. Na 15 minuten stijgen naar 4 km hoogte was het moment daar. I don’t wanna hielp niet meer en daar gingen we. Ooooh mijn god wat was dat vet/mooi/fenomenaal zeg! Ik kon niet stoppen met schreeuwen: zooooo cool!
Na een paar minuten stonden Eem en ik na een zachte landing weer op de voeten. Dit was iets zachter dan de Engelsman na ons, die vol op zijn kont op het gras terecht kwam…:-)
De dag na het skydiven was het weer ook perfect voor de Tongariro Crossing. Terug gereden en teamed up met Pieter en Sanne, een zeer gezellig stel uit Gruning dat we al veel vaker hadden ontmoet. Deze wandeling duurde uiteindelijk een uur of 7 was echt fenomenaal! Soms erg pittig en wat eng maar bijzonder mooi. Wat een kleuren en ja (zweef zweef) ruigheid van moeder natuur. Woehoe!

Na Tongariro nog een paar dagen gechilled met Pieter en Sanne in Taupo en daarna richting Auckland voor onze vervroegde vlucht naar Santiago in Chili. Zuid-Amerika here we come!